Thuis, weg van thuis
Thuis, weg van thuis
Hoe het leven verandert en al 35 jaar hetzelfde blijft. (Voor De Tweeling)
Mijn eerste ring aan mijn rechter ringvinger was een zilveren ringetje met een rood steentje erin. Daarna kreeg ik een zilveren ring die mama van haar opa kreeg toen ze zelf een kind was. Toen kreeg ik nieuwe een zilveren ring die mijn lief ook droeg. Die wordt nu door Ene Tweelingzoon gedragen.
Toen kwam er een gouden trouwring. En daarna weer een zilveren ring met een roos erop, een herinnering aan de tekst uit een lied1 dat we in de kerk zingen. Sinds oktober draag ik weer een trouwring. Dat is dertig jaar aan ringen.
Welke ring het ook is, ik hoor hem tikken tegen het frame van het stapelbed wanneer ik mezelf optrek om in het bovenste bed te klimmen. Ik voel het koude metaal van het bed en het warme hout van de banken aan de eettafel zonder ze aan te raken. Ik kan er op het balkon staan, mijn ogen sluiten, de geur van het bos opsnuiven en niet weten welk jaar ik ruik. 1988 rook niet anders dan 2023.
Soms zijn er van die gebeurtenissen in het leven die een markering zetten op de tijdlijn. Er is dan de tijd voordat X gebeurde en de tijd erna. Met mijn vijf lentes was ik te jong om me veel te herinneren van de tijd ervoor dus ik kan rustig stellen dat ik al mijn hele leven niks anders ken dan de geur van het bos, het koude metaal en het warme hout en de bagage die bij thuiskomst vaag naar open haard ruikt. De Tweeling kent echt al heel hun leven niks anders. Die aten hun eerste fruitpapje in hun autostoeltje op die grote eetkamertafel. Mijn baby’s gingen in bad in de gootsteen in de keuken bij gebrek aan een babybadje. Ik denk dat er zeker zes baby’s uit onze familie hebben geplodderd in die keuken in de laatste twintig jaar.
Het was een plotseling overlijden dat ons naar die plek bracht vijfendertig jaar geleden.
Dood en rouw markeerden de tijdlijn, maar soms kwam er nieuw leven en ook weer mensen die er voor de laatste keer kwamen. Er werd getrouwd en gescheiden en er was liefde en liefdesverdriet, maar de liefde voor elkaar en voor dit bos bracht ons elke keer weer samen.
Een paar weken geleden boekte ik een hotel in de buurt van de chalet en nam ik De Tweeling mee naar een brasserie aan de rand van het bos. Na het eten maakten we een wandeling en zei ik dat het me speet dat ik hen geen echte vakantie kon bieden deze zomer. Dit - ons bos - was alles wat ik te bieden had. “We kijken er zo naar uit om hier nog eens met de hele familie samen te zijn. Er zijn zoveel dingen die we aan het neefje en nichtje willen doorgeven, houthakken en hoe de open haard werkt. Denk je dat dat te regelen valt voor volgend jaar?
Vakantie in een ver land kan ook eens leuk zijn, maar er is geen betere plek waar je ons mee naartoe kan nemen dat dit hier. Dit kennen we, hier zijn we thuis, hier houden we van. Zo ‘efkes’ is ons bos zijn, is genoeg, mama.”, was het antwoord.
En mijn hart huilde.
Er is zoveel dat ik hen niet kan geven, maar dit had ik te bieden en het is hen zo dierbaar.
We kennen er de bomen bij naam en vanonder de boom die De Nootjesbank heet belde ik mijn papa op. Of hij kon informeren of de chalet vrij was in de laatste dagen voor het schooljaar weer begon en of ze misschien zelf ook een paar dagen vrij hadden?
En zo vertrekken2 we naar het stille bos waar straks eerst vier en dan negen en dan zes stemmen zullen klinken. Tot ik in mijn auto stap en ik -voordat het er weer stil wordt- nog even zal denken aan de woorden van Shawn Schmucker3
Er zijn bijna [drie] decennia verstreken.
Het leven is bijna onherkenbaar. Het potentieel voor het leven om te veranderen gaat verder dan ik me ooit had kunnen voorstellen en dat is zowel een van de meest hoopvolle dingen ter wereld als een van de meest ontnuchterende.
Hoe zal het leven er binnen twintig jaar uitzien?
Ik kan het me niet eens beginnen voor te stellen.
Thuis, weg van thuis. Nog even.
Zo fijn om te horen dat je eigen bloed de echte waarden in het leven nog kent en ook waardeert he. In de consumptiemaatschappij is het zo enorm moeilijk voor onze kinderen om de Bijbelse waarden voor ogen te blijven houden.